Arisa Arishima

Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του μυαλού μου!

Ξέρω μόνο γι'αυτά για τα οποία έχω λέξεις!

Δεν αγαπά πραγματικά όποιος δεν αγαπά για πάντα.




Αναρωτιέμαι γιατί όλοι μιλάνε για τη χαρά της αγάπης, ενώ η αγάπη δεν είναι μόνο χαρά. Είναι συντριβή, βάλσαμο, τρέλα. Είναι να δίνεις και να παίρνεις τα πάντα. Κι ύστερα, πάλι να τα χάνεις. Είναι τα μάτια εκείνα που σε βλέπουν όπως ίσως δεν είσαι, αλλά όπως σίγουρα μπορείς να γίνεις. Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά. Είναι πέρα από τη συμπόνια και πάνω από το νόμο.Συνυφασμένα σε μια στόφα όλα τα λόγια ,οι πράξεις ,οι ανάγκες ,όσα είπες κι όσα φοβάσαι να πεις.Όσα κάνεις κι όσα δεν τολμάς.Το βάθος της αγάπης δεν μπορείς να το εκφράσεις ούτε με λόγια, ούτε με σιωπή.Μπορείς απλά να το νιώσεις κι εκείνο ή θα σε πάει σε μέρη άγνωστα ή θα σε πάρει βαθιά μέσα του μέχρι να χάσεις κάθε ίχνος του εαυτού σου.Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο,ελεύθερα,πρόθυμα,απροσδόκητα.Προσφέρεται ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν.Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν.Αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε!Κι εγώ σε αγαπάω γιατί είσαι το όνειρο μια εαρινής νύχτας κάπου ανάμεσα στα αμέτρητα αστέρια και στην απέραντη θάλασσα.Τολμώ να ομολογήσω πώς για μένα είσαι η αρχή και το τέλος...Εκείνη η αρχή που άλλοι την μετρούν απο τα πρώτα τους λόγια ή τις πρώτες αναμνήσεις εγώ την υπολογίζω απο το πρώτο "σ'αγαπάω" σου κι όλα θα τελειώσουν όταν πάψω να το ακούω.Έρωτας με ανταπόκριση,αγάπη με αναταπόδωση και πάθος διάχυτο σε όλες τις στιγμές.Όσες στιγμές κι αν απολαμβάνουμε αγκαλιά είναι σαν ένα πίνακα που έχει χιλιάδες χρώματα κι όλα μαζί μοιάζουν σαν μια εικόνα οικεία ,σα να υπήρχε από πάντα μέσα μου.Στιγμές που αν για κάθε μια μπορούσα να παίρνω ένα αστέρι ,τώρα πια θα κρατούσα όλο τον ουρανό στα χέρια μου.Μπορούμε για πάντα να κρύβουμε ότι υπάρχει μέσα μας  απο όλο τον κόσμο αλλά ποτέ δεν θα μπορέσουμε να το κρύψουμε ο ένας απο τον άλλον κι έτσι οι ρίζες της καρδιάς βαθαίνουν και μας ενώνουν εσαεί και όταν τα χρόνια κυλήσουν και πέσουν τα φύλλα μας ,θα δείς κι εσύ κι όλος ο κόσμος πώς είμαστε ένα δέντρο κι όχι δυο.ΚΙ ΟΣΑ ΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΧΩΡΕΣΑΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ.. ΟΣΑ ΚΡΥΨΑΜΕ ΣΕ ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ.. ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΔΩ ΝΑ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΕΡΑΣ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου