Κάποτε μου έιχες πει πώς είμαι το πιο όμορφο ρόδο στον κόσμο.Κι εσύ έγινες το νέρο που με δροσίζει απο τη δίψα του έρωτα.Οι ηλιαχτίδες που με ξυπνάνε κάθε πρωί και με κάνουν να βγάζω τα πιο όμορφα αρωματά μου μόνο για σένα.Το χώμα που ξέρω πώς θα με στηρίζει για την υπόλοιπη ζωή μου και με αγαπάς τόσο βαθιά που άνθισες κι εσύ γιατί η αγάπη μας έκανε όμοιους σαν να ήμασταν πάντα μαζί ,σαν ο καιρός που ζήσαμε χώρια να μην έχει αξία.Είσαι τώρα πια κι εσύ το δικό μου λουλούδι που όμοιο σου δεν ζει, λέγεσαι αγάπη μοναδική, σε ποτίζω με όνειρα, ανθίζεις σε κάθε ανάσα, μυρίζεις σε κάθε λέξη, και ζεις όσο χτυπάει η καρδιά μου... Είσαι το φεγγάρι που φλερτάρουν τ' αστέρια, το δειλινό που ερωτοτροπεί ο ήλιος και το όνειρο που πλάθει το κύμα, καθώς το παίρνει η παλίρροια...