Μέσα στα χέρια μου κρατώ τα λόγια μας

Όλα όσα ειπώθηκαν χωρίς καμία λέξη

Εκείνα που κάνανε τις νύχτες μας ατέλειωτες

Η γεύση που αφήνουν τα χείλη σου στα δικά μου

Η αφή από το πρόσωπο σου και εκείνο το βλέμμα

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τα μάτια σου

Ο χρόνος σταματάει όταν είμαστε μαζί

Δεν υπάρχει μέρα, νύχτα, χειμώνας ,καλοκαίρι

Υπάρχεις μόνο εσύ και εγώ που σε κοιτώ

Απολαμβάνω το θαύμα που μου δόθηκε

Αφήνομαι στους ήχους της αγάπη μας

Στην θέρμη του ερωτά μας

Απλό και καθάριο το όνειρο που ζωντανεύει

Εσύ και ο παράδεισος που μου προσέφερες

Τα δάχτυλα μας ενώνονται σε μια στιγμή

Και σε  αγαπάω πιο δυνατά, πιο βαθιά

Μπαίνεις κι άλλο στην ψυχή μου

Την κάνεις να μοιάζει με το χρώμα του πάθους

Πορφυρή σαν τις κουρτίνες στην κάμαρα σου

Τόσο κόκκινες που θαρρείς πως δεν θα μπει ο ήλιος

Κι όμως ξεχειλίζει με φώς όλη η κάμαρα

Σκέφτομαι πως ξημέρωσε ,μα έξω σκοτάδι

Που βρέθηκε τόσο φώς? Πώς μπορώ και σε βλέπω?

Κλείνω τα μάτια και πάλι σε θωρώ να μου χαμογελάς

Έγινες το διάφανο φόντο σε όλες τις εικόνες μου

Όπου κι αν κοιτάξω είσαι εκεί απλά εκεί…