Eγώ, όντε σ'εσγουράφισα, ήβγαλα απ' την καρδιά μου 
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η σγουραφιά μου. 
Όποια με το αίμα τση καρδιάς μιά σγουραφιά τελειώσει, 
κάνει την όμορφη πολλά, κι ουδέ μπορεί να λιώσει. 
Πάντά'ναι η σάρκα ζωντανή, καταλυμό δεν έχει, 
και ποιός να κάμει σγουραφιά πλιό σαν εμέ κατέχει; 
Tα μάτια, ο νους μου, κ' η καρδιά, κ' η όρεξη εθελήσαν, 
κ' εσμίξαν και τα τέσσερα, όντε σ'εσγουραφίσαν. 
Kαι πώς μπορώ να σ' αρνηθώ; Kι α' θέλω, δε μ'αφήνει 
τούτ' η καρδιά που εσύ'βαλες σ' τσ' Aγάπης το καμίνι, 
κ' εξαναγίνη στην πυρά, την πρώτη Φύση εχάσε, 
η στόρησή μου εχάθηκε και τη δική σου επιάσε. 
Λοιπόν, μη βάλεις λογισμό σ' έτοια δουλειά, να ζήσεις, 
δε σ'απαρνούμαι εγώ ποτέ, κι ουδέ κ' εσύ μ'αφήσεις. 

...απόσπασμα...